Μνημείο για τους 13 νεκρούς της κατολίσθησης το 1963 στο Μικρό Χωριό 

Μικρό Χωριό 

Ο νομός Ευρυτανίας προσπαθεί ακόμα να μαζέψει τα κομμάτια του από το βαρύ τίμημα που πλήρωσε στον Εμφύλιο Πόλεμο, που είχε λήξει λίγα χρόνια πριν. Η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση και το σχεδόν ανύπαρκτο οδικό δίκτυο δοκιμάζουν τις αντοχές των κατοίκων· σε τούτα έρχεται να προστεθεί ο βαρύς χειμώνας, καθώς βρέχει αδιάκοπα σχεδόν από τον Σεπτέμβριο. Η ευρυτανική γη δεν μπορεί να συγκρατήσει πλέον το νερό, οι υποδομές και οι δρόμοι ολόκληρου του νομού σχεδόν κατεστραμμένοι από την επιμονή της Φύσης. Κυριακή 13/01/1963, λίγο μετά τις 8.00 το πρωί, στο Μικρό Χωριό οι περισσότεροι κάτοικοι βρίσκονται στην εκκλησία, μαζί τους και τα παιδιά τού σχολείου. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν μείνει στα σπίτια τους. Και τότε, η καταστροφή: ένα τρομερό βουητό συγκλονίζει την περιοχή. Είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός βουνού, είναι η βοή από το ξερίζωμα μιας πλαγιάς του βουνού "Κρι", που παρέσυρε και σκέπασε το δυτικό μέρος του χωριού. Οι κάτοικοι τρέχουν έντρομοι να δουν τι έχει συμβεί· το θέαμα δεν μπορεί να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους, η πραγματικότητα αποδεικνύεται -για ακόμα μία φορά- πιο σκληρή και αδυσώπητη ακόμα και από τον χειρότερο εφιάλτη. Στο δραματικό προσκλητήριο, 13 συγχωριανοί δεν έδωσαν το "παρών", είχαν θαφτεί ζωντανοί! Για πολλές μέρες η κατολίσθηση συνεχιζόταν με αργό ρυθμό, χωρίς όμως πια να απειλεί ανθρώπινες ζωές. Αποφασίστηκε να γίνει άμεση μεταστέγαση. Όμως, πού να πήγαιναν μες το καταχείμωνο; Όσοι θα παρέμεναν, κυρίως ηλικιωμένοι, το έκαναν με δική τους ευθύνη. Όλη η χώρα συγκλονίζεται από την ανείπωτη συμφορά. Όλες οι εφημερίδες, με αλλεπάλληλες δραματικές περιγραφές και φωτογραφίες ή ποιήματα, ανήγγειλαν τον τραγικό χαμό του Μικρού Χωριού Ευρυτανίας. Για την Κοινότητα του χωριού και την Αδελφότητα Μικροχωριτών ανοίγει ένα καινούριο κεφάλαιο δράσης. Συνεχής και αδιάκοπος ο αγώνας προς όλες τις κατευθύνσεις με ένα μόνο στόχο: την άμεση στέγαση των πληγέντων, που φιλοξενούνται προσωρινά σε σπίτια των γειτονικών χωριών, Μεγάλο Χωριό και Γαύρο. Η Αδελφότητα καταφέρνει να δοθεί στους πληγέντες μια πρώτη χρηματική βοήθεια από το υπουργείο Πρόνοιας για τη συντήρησή τους. Οι καθημερινές παραστάσεις στους αρμόδιους φορείς γρήγορα αρχίζουν να καρποφορούν. Μέσα σε τρεις μήνες πραγματοποιείται Πανελλήνιος Έρανος για την ανοικοδόμηση του Νέου Χωρίου. Καταγραφή πληγέντων, απαλλοτριώσεις, κατανομή οικοπέδων, παραστάσεις σε δημόσιες υπηρεσίες, συνεχής αγώνας. Το Τεχνικό Γραφείο Δοξιάδη - Σύμβουλοι Μηχανικοί, αναλαμβάνει χωρίς αμοιβή τη μελέτη για την επιλογή της κατάλληλης τοποθεσίας και τον σχεδιασμό του νέου οικισμού. Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γεωλογίας επιλέγεται η τοποθεσία Γκρεμενίτσες", όπου αρκετοί Μικροχωρίτες έχουν εύφορα κτήματα, τα οποία στη συνεχεία απαλλοτριώνονται. Γίνεται επί τόπου χάραξη των οικοπέδων, τα οποία παραχωρούνται δωρεάν στους πληγέντες και η διανομή γίνεται με κλήρο. Τον Φεβρουάριο του 1964 άρχισαν οι εργασίες από συνεργεία του Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος. Το 1968 ο νέος οικισμός ήταν έτοιμος, το Νέο Μικρό Χωριό είναι πλέον γεγονός. Οι κάτοικοι ξεκινούν μια νέα ζωή, οι πληγές όμως παραμένουν ανοιχτές, δεν γίνεται να επουλωθούν.