Ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος γεννήθηκε στο Βετερνίκο Τρικάλων το 1799.

Πατέρας του ήταν ο βαθύπλουτος Γεώργιος Χατζηπέτρος. Τον έστειλε στις Σέρρες για να μάθει γράμματα, αλλά αυτός διέκοψε τα μαθήματα και πήγε στην Βιέννη. Εκεί συνάντησε τον Ναπολέοντα, στον οποίο με συγκίνηση του περιέγραψε τα δεινοπαθήματα που υπέφερε η πατρίδα του και του ζήτησε την βοήθεια των δυνάμεών του.

Ο Χατζηπέτρος παρέμεινε στην Βιέννη μέχρι το 1813, και μετά επέστρεψε στην πατρίδα του. Το 1817 διορίστηκε από τον Αλή πασά ως γραμματέας.

Στην Φιλική Εταιρεία μυήθηκε το 1819. Από εκείνη την στιγμή, η μόνη του μέριμνα ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας του.

Με την έναρξη της επανάστασης άρπαξε και αυτός τα όπλα, και με μεγάλο ενθουσιασμό σχημάτισε δικό του σώμα και πήρε μέρος σε μάχες από άκρη σε άκρη. Διέπρεψε για την ανδρεία του. Το Ασπροπόταμο, η Καλαμπάκα, το Νεόκαστρο, το Μεσολόγγι, είναι ένδοξοι μάρτυρες του ηρωισμού του. Κατά την έξοδο τής φρουράς, βγήκε και αυτός από το Μεσολόγγι επικεφαλής 400, με το ξίφος στο χέρι και πέρασε μέσα από τους Τούρκους πολεμώντας και βγήκε σώος και αβλαβής.

Λίγο αργότερα έκανε εκστρατεία στην Αττική και πήρε μέρος σε όλες τις εκεί μάχες. Ανδραγάθησε στην Αράχωβα. Στη μάχη του Φαλήρου σώθηκε ως εκ θαύματος. Και πάλι έτρεξε αναζητώντας νέους θριάμβους, στην Ναύπακτο, στη Θήβα και στην Μάχη της Πέτρας.

Μετά την επανάσταση υπηρέτησε επί Καποδίστρια και επί Όθωνα με τον βαθμό του στρατηγού και ως υπασπιστής του Όθωνα.

Το 1854 ο Όθων του ανέθεσε την αρχηγία της εκστρατείας στη Θεσσαλία. Η εκστρατεία εκείνη, αν και άθλια προετοιμασμένη και τελικά αποτυχημένη, απέδειξε ότι ο Χατζηπέτρος ήξερε ακόμα να πολεμάει.

Στη μάχη του Λουτρού, στην πεδιάδα της Καρδίτσας και κοντά στα Μεγάλα Καλύβια αντιτάχτηκε κατά δεκαπλασίων εχθρών, αλλά ουδέποτε υποχώρησε, ούτε και λιποψύχησε.

Στις 09/03/1854, στην Καλαμπάκα, 1.000 άνδρες περίπου, υπό τις διαταγές του Χατζηπέτρου και του Λεωτσάκου,, αντιμετώπισαν από το πρωί 12.000 Τούρκους. Μετά την δύση του ήλιου, όρμησαν ακράτητοι με τα σπαθιά στο χέρι και έτρεψαν τον εχθρό σε άτακτη φυγή.

Μετά από την έξωση συνόδευσε τον Όθωνα στην Βαυαρία, επέστρεψε όμως στην Ελλάδα.

Ο Βασιλιάς Γεώργιος τον διόρισε και πάλι επίτιμο υπασπιστή του.

Πέθανε από αποπληξία στην Αθήνα στις 29/10/1869.