Ο Κωνσταντίνος Καραγιώργης (πραγματικό επίθετο Γυφτοδήμος), γεννήθηκε το 1905 στη Λίμνη Ευβοίας, σε εύπορη οικογένεια, με πατέρα δικαστή.

Στην Αντίσταση πήρε το ψευδώνυμο Καραγιώργης.

Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κίνημα για όλη του τη ζωή, από τα δεκαπέντε του, που οργανώνεται στην Κομμουνιστική Νεολαία ΟΚΝΕ, μέχρι και τον θάνατό του το 1954.

Έζησε διώξεις ως κομμουνιστής κατά τον μεσοπολέμο και το ιδιώνυμο, καθώς και τη δικτατορία του Μεταξά, τον Πόλεμο, την Κατοχή, Αντίσταση και Εμφύλιο.

Υπήρξε διωκόμενος στη Γερμανία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ (Γερμανικό Κοινοβούλιο) στο Παρίσι και σε συνέχεια στη Μόσχα, απ' όπου θα επιστρέψει στην παρανομία της Αθήνας, για να καταλήξει σε εξορίες σε άγονα νησιά στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

Η γερμανική κατοχή τον βρίσκει εξόριστο στην Κίμωλο μαζί με άλλους κομμουνιστές.

Στις 20/04/1941 δραπετεύει από την Κίμωλο, όπου ήταν εξόριστος, μαζί με τους συγκρατούμενούς του και θα ενταχθεί στον απελευθερωτικό αγώνα.

Θα καθοδηγήσει με εξαιρετική επιτυχία την οργάνωση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη Θεσσαλία, διοριζόμενος από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1942, γενικός γραμματέας του ΚΚΕ της περιφερειακής οργάνωσης Θεσσαλίας.

Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και τον Νοέμβριο του 1944 διορίζεται από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, διευθυντής του Ριζοσπάστη, θέση στην οποία θα παραμείνει μέχρι τον Νοέμβριο του 1947, οπότε θα υποχρεωθεί να βγει στο βουνό με τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ).

Στη σύσκεψη των Τρικάλων του ΚΚΕ πριν την Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν υπέρμαχος της συνέχισης των συγκρούσεων μαζί με τους Καίτη Ζέβγου και Γιάννη Ζέβγο.

Στις αρχές του 1948 θα αναλάβει με το βαθμό του στρατηγού τη διοίκηση του ΚΓΑΝΕ (Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας) του ΔΣΕ με ζώνη ευθύνης τη Θεσσαλία και τη Στερεά Ελλάδα.

Οργάνωσε και διηύθυνε την επιχείρηση για την κατάληψη της Καρδίτσας, τον Δεκέμβριο του 1948.

Λίγο πριν την επιχείρηση του ΔΣΕ για την κατάληψη του Καρπενησίου μετέβη στον Γράμμο για την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (30-31/01/1949).

Στη συνέχεια παρέμεινε στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ στον Γράμμο, με το βαθμό του αντιστράτηγου και στις μάχες του καλοκαιριού του 1949 στον Γράμμο-Βίτσι θα τραυματιστεί σοβαρά.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949 θα βρεθεί πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία, όπου και οι διαφωνίες του με τον Ζαχαριάδη θα είναι η αφορμή για να οδηγηθεί από το ίδιο του το Κόμμα στα βασανιστήρια και στον θάνατο.

«… Αποφαίνεται το Πολιτικό Γραφείο:

Το Κόμμα κατέβαλε πολλές προσπάθειες για να γίνει κομμουνιστής ο Καραγιώργης. Αυτό δεν το κατόρθωσε γιατί ο Καραγιώργης ήταν ύποπτης ποιότητας αριβίστας συνοδοιπόρος, που νόμιζε ότι θα γίνει ηγέτης του Κόμματος. Όλη η ζωή του Καραγιώργη είναι βασικά αντικομματική».

Η απόφαση αυτή -κατά τη θεώρηση ορισμένων μελετητών- θα αποτελέσει τη θανατική του καταδίκη. Θα ακολουθήσει η σύλληψη, η ανάκριση στο κελί της ρουμάνικης ασφάλειας και το τέλος του, το 1954, στις φυλακές του Μαρτζινένι στο Πιτέστι της Ρουμανίας.

Με απόφαση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ τον Αύγουστο 1958 αποκαταστάθηκε η μνήμη του Καραγιώργη.

Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Αγριγιαννάκη-Καραγιώργη, μέλος του ΚΚΕ.