Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας το 1824. 

Αποφοίτησε με Άριστα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1843, αλλά δεν τον ενδιέφερε η ενασχόληση με τη δικηγορία, και έτσι αμέσως μετά την αποφοίτησή του διορίστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών, του οποίου ανέβηκε πολύ γρήγορα την ιεραρχία, εν μέρει λόγω και του ονόματός του. 

Διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας του υπουργού, διευθυντής Προσωπικού, γενικός επιθεωρητής Νομαρχιών και τελικά το 1859, σε ηλικία μόλις 35 ετών, έγινε γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών. 

Έγινε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνοσυνέλευσης το 1862 και την ίδια χρονιά βουλευτής. 

Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών, Οικονομικών, Εσωτερικών και Εκκλησιαστικών. 

Το 1883 αναδείχθηκε αρχηγός του Εθνικού Κόμματος και το 1885 χρίσθηκε για πρώτη φορά Πρωθυπουργός, αξίωμα στο οποίο ανήλθε άλλες τέσσερις φορές. Μεγάλος πολιτικός του αντίπαλος ο Χαρίλαος Τρικούπης. 

Ως πρωθυπουργός, δημιούργησε ένα κλίμα προσδοκίας για εισβολή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, που εκείνη την εποχή κατέρρεε, και επέκταση των ελληνικών συνόρων προς τη Μακεδονία (τότε έφταναν μέχρι την Θεσσαλία). Πρώτη συνέπεια των πράξεών του ήταν ο ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδας από τους συμμάχους. Όταν στην συνέχεια ξεκίνησε εξωτερικό δανεισμό για να αντεπεξέλθει στη δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η Ελλάδα, ο βασιλιάς με άκομψο τρόπο τον έπαυσε και ανέλαβε και πάλι ο Τρικούπης. Τα συσσωρευμένα χρέη ήταν τόσα που το 1893 η Ελλάδα πτώχευσε, με τον Τρικούπη και τον Δηλιγιάννη να κατηγορούν ο ένας τον άλλο. 

Η Ελλάδα ενεπλάκη τελικά σε πόλεμο με τους Τούρκους τον Απρίλιο του 1897, ο οποίος όμως είχε κριθεί πριν να αρχίσει. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να δανειστεί για να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία και για γίνει αποδεκτός ο δανεισμός συμφώνησε με τους δανειστές στην αποπληρωμή των χρεών - που το 1893 σταμάτησε να εξυπηρετεί με την τότε πτώχευση - και στον μηχανισμό του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Ο Δηλιγιάννης χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 και τα επακόλουθά του, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι προσπάθειές του στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών. 

Ο Δηλιγιάννης ήταν πολέμιος των χαρτοπαικτικών λεσχών, οι οποίες ήταν μάστιγα για την εποχή. Δολοφονήθηκε στις 31/05/1905 στις σκάλες της Βουλής, από τον διαβόητο χαρτοπαίκτη και μόνιμο θαμώνα χαρτοπαικτικών λεσχών Αντώνη Γερακάρη (που τον φώναζαν και Κωσταγερακάρη από το όνομα του πατέρα του) επειδή είχε απαγορεύσει τη λειτουργία τους. Ο Κωστογερακάρης συνελήφθη, δικάστηκε στο Κακουργοδικείο Αθηνών και τιμωρήθηκε με θανατική ποινή, καρατομηθείς στο Παλαμίδι του Ναυπλίου.