Ο Ιάκωβος Διαμαντόπουλος γεννήθηκε στο Λαύριο το 1905.

Ήταν γιατρός και πολιτικός, που χρημάτισε επανειλημμένα βουλευτής και υπουργός. Γιος του Γεωργίου Διαμαντόπουλου, αφού ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση στη γενέτειρά του, έκανε σπουδές στη Γερμανία και ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, σε ηλικία μόλις 21 ετών. Ίδρυσε τη δική του κλινική, τον "Άγιο Χαράλαμπο.

Έπειτα από τη στρατιωτική του θητεία υπηρέτησε στα νοσοκομεία "Συγγρός" (1927) και "Ευαγγελισμός" (1935). Πολέμησε εθελοντικά στον πόλεμο της Αλβανίας στα 1940 και ίδρυσε την αντιστασιακή οργάνωση "Τρίαινα". 

Ήταν παντρεμένος με την Ευφροσύνη Αγιουτάντη και απέκτησαν 2 γιους (έγιναν κι εκείνοι γιατροί) και 2 κόρες.

Ο Ιάκωβος Διαμαντόπουλος εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής υπολοίπου Αττικής με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1951 και επανεξελέγη με την Ένωση Κέντρου στις εκλογές του 1961 και του 1963. Για τελευταία φορά εξελέγη βουλευτής με την Ένωση Κέντρου στις εκλογές του 1964 και πριν τα Ιουλιανά του 1965, διαχώρισε τη θέση του από το Παλάτι. 

Διαφώνησε με τον Γεώργιο Παπανδρέου και διαγράφηκε με συνοπτική διαδικασία από βουλευτής της Ένωσης Κέντρου τον Ιούνιο του 1965. Εν συνεχεία ίδρυσε τη Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση, που είχε ιδρυθεί από το Σοφοκλή Βενιζέλο και παρέμεινε βουλευτής ως το 1967. 

Χρημάτισε υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου από τις 05/10 ως τις 16/11/1965 στην κυβέρνηση του Στέφανου Στεφανόπουλου. Επίσης, ανέλαβε υπουργός Υγιεινής από τις 16/07 ως τις 20/07/1965 και εν συνεχεία υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων από τις 20/07/1965 ως τις 20/08/1965 στην κυβέρνηση Νόβα του 1965. Μέχρι τη διάλυση της Βουλής από τη χούντα διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής. 

Αντιτάχθηκε σθεναρά στη χούντα του 1967 και για το λόγο αυτό κλείστηκε στις φυλακές του Αμαρουσίου και εκτοπίστηκε στην Απείρανθο της Νάξου.

Ο Ιάκωβος Διαμαντόπουλος πέθανε στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" σε ηλικία 88 ετών, το 1993.