Την άνοιξη του 1822 ο Μαχμούτ Πασάς Δράμαλης στρατοπέδευσε στον κάμπο της Λαμίας με σκοπό να καταπνίξει την Επανάσταση στη Στερεά και στη συνέχεια στην Πελοπόννησο.

Τον Μάιο του 1822, ισχυρά τουρκικά αποσπάσματα ξεκίνησαν από την Υπάτη με σκοπό να σβήσουν κάθε εστία αντίστασης στη Δυτική Φθιώτιδα που αποτελούσε κυρίως το αρματολίκι του Πατρατζικίου, των Κοντογιανναίων.

Ένα από αυτά τα πολυάριθμα αποσπάσματα, με αρχηγό τον Κεχαγιά του Δράμαλη Αχμέτ Νεπρεβίστα, ξεκίνησε να επιτεθεί και να καταλάβει τη Σέλιανη. Εκεί στρατοπέδευσαν τότε αρκετά ελληνικά Σώματα, όπως των οπλαρχηγών Κοντογιάννη και Σαφάκα, των καπεταναίων Χαλμούκη, Πιστιόλη, Φαρμάκη, Αντρέα Σπανού και άλλων αγωνιστών της περιοχής.

Ο Αντρέας Σπανός ή Σπαναντρέας ήταν Σελιανίτης. Είχε συγκροτήσει δικό του σώμα από καμιά πενηνταριά χωριανούς του και άντρες από τα γύρω χωριά, από την αρχή ακόμα της Επανάστασης. Για τη δράση του στον αγώνα του απονεμήθηκε ο βαθμός του χιλίαρχου.

Στη Σέλιανη είχε μεγάλη περιουσία και ένα αρχοντόσπιτο που του είχε δωρίσει, πριν την Επανάσταση, ο Μουχορδάρ Πασάς. Με δικά του χρήματα συντηρούσε τους άντρες του και τους εξασφάλιζε και τα αναγκαία πολεμοφόδια.

Μόλις μαθεύτηκε ότι ισχυρό απόσπασμα κατευθυνόταν προς την περιοχή, καταστρώθηκε το σχέδιο άμυνας και της απόκρουσης του εχθρού. Έπιασαν όλα τα περάσματα πριν τη Σέλιανη και ταμπουρώθηκαν καλά στα γύρω υψώματα, ειδοποιώντας παράλληλα τον οπλαρχηγό Σκαλτσοδήμο στο Μακρυκάμπι και τους Καρπενησιώτες καπεταναίους στο Βελούχι.

Οι Τούρκοι, έχοντας εντολή να καταλάβουν το χωριό, επιτέθηκαν οργανωμένα στους καλά οχυρωμένους Έλληνες, ζητώντας συνεχώς ενισχύσεις. Ενισχύσεις όμως ζήτησαν και οι αμυνόμενοι από το Μακρυκάμπι και το Βελούχι.

Οχτώ ημέρες κράτησαν οι μάχες. Από ταμπούρι σε ταμπούρι και από σπίτι σε σπίτι οι αμυνόμενοι πολεμούσαν γενναία τους αριθμητικά υπέρτερους σε στρατιωτικές δυνάμεις και πολεμοφόδια εχθρούς.

Μετά από πολλές επιθέσεις οι Τούρκοι κατάφεραν τελικά να μπουν στο χωριό. Οι καταστροφές που προξένησαν στο χωριό ήταν πρωτοφανείς. Αφού λεηλάτησαν τα σπίτια, έβαλαν φωτιά και τα ‘καψαν. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες για τα θύματα αυτής της μάχης, νεκρούς και τραυματίες.

Η σημασία της όμως ήταν καθοριστική για την έκβαση του Αγώνα, αφού καθυστέρησε η ανασύνταξη των δυνάμεων του Δράμαλη για αρκετές ημέρες και η συνέχιση της εκστρατείας του προς το Μωριά.

Πηγή: https://marmara-fthiotidos.blogspot.com