Ο γιατρός Ιωάννης Φλωράκης, επονομαζόμενος «γιατρός των φτωχών», ήταν γιατρός από τη Φουρνά Ευρυτανίας, που η συγκυρία τον έφερε να είναι πολιτευτής του Λαϊκού Κόμματος.

Ο Ιωάννης Φλωράκης, από το ίδιο σόι με τον Χαρίλαο (που, όπως όλες οι μεγάλες οικογένειες του τόπου μας, συμπεριλάμβαναν ανθρώπους που τους χώριζαν πάθη, ιδεολογίες και μίση), είναι γιατρός που άσκησε την ιατρική στα χωριά γύρω από τη Φουρνά (ιατρική όλων των ειδικοτήτων) με χιόνια, με μόνο μέσο μεταφοράς το μουλάρι, με μόνα εφόδια το στηθοσκόπιο και μια σύριγγα, λίγο βαμβάκι και ένα καμινέτο για να αποστειρώνεται η σύριγγα και μια τεράστια πείρα. Ξεγέννησε γυναίκες με δύσκολους τοκετούς, έβαλε νάρθηκες σε σπασμένα χέρια και πόδια, θεράπευσε οφθαλμίες, φυματιώσεις, ψωρίαση, έλκη. Χειρούργησε τραυματίες του Εμφυλίου αφαιρώντας βλήματα από τον πνεύμονα.

Η Φουρνά, ως γνωστόν, ήταν το κέντρο του ΕΛΑΣ και έδρα συχνά του Σαράφη και του Άρη Βελουχιώτη. Ε λοιπόν, ο Βελουχιώτης είχε εκδώσει διαταγή πως μόνο με γνωμάτευση του γιατρού Γιάννη Φλωράκη αντάρτης θα έπαιρνε την άγουσα για το αναρρωτήριο. Του Φλωράκη, του δεξιού, του πολιτευτή τού Παναγή Τσαλδάρη.

Μετά τον Εμφύλιο, ο Φλωράκης εγκαταστάθηκε στη Λαμία, στην αρχή σε παράγκα εκτός πόλεως, αργότερα στη λαϊκότερη γειτονιά, όπου είναι εγκατεστημένοι μόνιμα Έλληνες Αθίγγανοι. Έγινε ο άγιος της φτωχολογιάς. 

Θεράπευε δωρεάν και παρείχε δωρεάν και τα φάρμακα.

Οι φιλότιμοι εργαζόμενοι του μαχαλά τον είχαν θεοποιήσει και όταν ανέβαινε τα σοκάκια να πάει σπίτι του, έπρεπε να δεχτεί τα κεράσματα απ΄ όλες τις ταβέρνες της διαδρομής. Είχε παρακαλέσει τους ταβερνιάρηδες και είχαν πάντα ένα μπουκάλι τσίπουρο γεμάτο με νερό και από κείνο να τον σερβίρουν γιατί ήταν προσβολή να μην πιει κάθε δέκα μέτρα ένα ρακοπότηρο.

Υπηρέτησε σχεδόν έως τον θάνατό του στα 90 χρόνια του ως παιδίατρος στο ΙΚΑ Λαμίας διότι με επιθετικές ενέργειες των Αθίγγανων υποχρέωνε τη διοίκηση να τον διατηρεί έστω αμισθί. Όταν πέθανε τον αντικατέστησαν τρεις παιδίατροι, αφού ο Φλωράκης «έβλεπε» εκατό παιδιά την ημέρα χωρίς, βέβαια, ωράριο.