Περιφέρεια:
Περιφερειακή Ενότητα:
Δήμος:
Θέση:
Τι αφορά:
Θέμα:
Κωδικός:
Φωτογραφίες:
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
ΝΑΥΠΛΙΕΩΝ
ΝΑΥΠΛΙΟ
ΑΝΔΡΙΑΝΤΑΣ ΣΤΑΪΚΟΥ ΣΤΑΪΚΟΠΟΥΛΟΥ
1821
0022
ΑΞΕΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΤΖΟΥΝΑΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΠΙΤΣΟΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Στάϊκος Σταϊκόπουλος
Ο ήρωας του Παλαμηδιού γεννήθηκε το 1798 στη Ζάτουνα της Αρκαδίας. Το 1818 πήγε στην Ύδρα όπου ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση επεξεργασίας και εμπορίας δερμάτων. Εκεί μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία από τον Νικόλαο Σπηλιωτόπουλο.
Όταν ξεκίνησε η επανάσταση, πήρε πρώτος τα όπλα και επικεφαλής στρατιωτικού σώματος, έσπευσε στο Άργος και έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά του Κεχαγιάμπεη.
Την παραμονή του Αγίου Ανδρέα, στις 29/11/1822, η νύχτα ήταν ασέληνη και ο θεός έριχνε ασταμάτητα. Οι Τούρκοι είχαν κατέβει από το Παλαμήδι στο Ναύπλιο για να συσκεφθούν μετά από δίχρονη πολιορκία, για την απάντηση που θα έδιναν στην επιστολή του Γέρου του Μοριά, για να φύγουν ελεύθεροι και να σωθούν.
Ο Στάϊκος που βρισκόταν στην Άρια, δεν έχασε την ευκαιρία. Στήνοντας σκάλες στα βράχια του άπαρτου Κάστρου του Παλαμηδίου, άρχισε το ανέβασμα ύψους 216 μέτρων. Το κάστρο πάρθηκε εκείνη τη νύχτα. Και ήταν το κάστρο αυτό, από τα πιο τρανά της ανατολικής Μεσογείου.
Η προσωρινή διοίκηση, τιμώντας τον για τα κατορθώματά του, τον προβίβασε από Χιλίαρχο, στον ανώτερο βαθμό του Στρατηγού. Ήταν κάτι που πολλούς πείραξε και ενόχλησε. Ο ίδιος ούτε σπίτι δεν δέχθηκε να πάρει από τα τόσα που άδειασαν τότε, από τη φυγή των Τούρκων.
Τον Απρίλιο του 1823 έλαβε μέρος στην Β΄ Εθνική Συνέλευση του Άστρους, όπου και υπέγραψε την διακήρυξη με το νέο του αξίωμα: Στρατηγός Στάϊκος Σταϊκόπουλος.
Λίγο αργότερα, με διαταγή του Εκτελεστικού, στάλθηκε στην πολιορκία του Κάστρου του Ακροκορίνθου. Ως έμπειρος πολεμιστής που ήταν ο ένδοξος Στρατηγός, κατέλαβε και τούτο το κάστρο, που ήταν το δεύτερο που έπεφτε μετά την επιμονή του. Στις 26/10/1823, έγινε η παράδοσή του. Τότε, υπερασπιζόμενος τα παλικάρια του, ζήτησε από τον Γέρο το μερτικό των παλικαριών του. Ο Γέρος αντέδρασε και τότε, ο Στάϊκος πέταξε στον Γέρο τον αρραβώνα που είχε κάνει με την ανιψιά του. Ο Γέρος τον αποκάλεσε παράφρονα. Το δίκιο όμως του Στάϊκου τον έπνιγε.
Παντρεύτηκε την κόρη του προέδρου της Αλωνίσταινας, Παν. Δημητρακόπουλου την Κατερίνα, και μαζί της απέκτησε μια κόρη, δίνοντάς της το όνομα της μητέρας του Ζαχαρούλας. Η Κυβέρνηση, το 1842 την προίκισε με γη αξίας 3.500 δραχμών. Μετά την άφιξη του Όθωνα, παρέμεινε στο στράτευμα με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.
Δυστυχώς, ο ήρωας της επανάστασης είχε τραγικό τέλος. Αρρώστησε από βαριά μελαγχολία, η οποία το 1833 τον οδήγησε στην τρέλα. Η ζωή του κατάντησε αφόρητη. Για να ζήσει άρχισε να επαιτεί.
Επειδή εκφραζόταν άσχημα κατά των Βαυαρών, τελικά τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στα υπόγεια του Βουλευτικού, με την δικαιολογία του μαινόμενου και ταραξία.
Οι κακουχίες και η έλλειψη στοιχειώδους επιμέλειας και φροντίδας, έφθειραν την υγεία του αγωνιστή, ο οποίος πέθανε την 21/02/1835, ημέρα αποφυλάκισής του από τις φυλακές Λεονάρδου στο Ναύπλιο, φέροντας τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Ενταφιάστηκε στο παλαιό νεκροταφείο της πόλης.
Επειδή πέθανε πάμπτωχος, φίλοι και συγγενείς έκαναν έρανο για να καλυφθούν τα έξοδα της κηδείας.
Οι Προεστοί της πόλης του Ναυπλίου, ανέλαβαν τελικά αυτοί κάθε δαπάνη, με αποτέλεσμα ο άτυχος ήρωας να κηδευτεί με μεγαλοπρέπεια, παρουσία όλων των στρατιωτικών και πολιτικών αρχών του τόπου. Ο δε διάκονος και λόγιος Ευγένιος Διογενίδης τον αποχαιρέτισε με ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο λόγο.
Η πόλη τον τίμησε με μία κεντρική οδό στο όνομα του.
Το 1966 με δαπάνες της δισεγγονής του Ζαχαρούλας, τοποθετήθηκε ανδριάντας που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Νικόλας, στην πλατεία Σταϊκοπούλου, όπου κάθε χρόνο, την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου πραγματοποιουνται πανηγυρικές εκδηλώσεις προς τιμήν του.