Η φράση «Ληστής Μπασδέκης» αναφέρεται στον «αρματωλό οπλαρχηγό Στέργιο Μπασδέκη», καταγόμενο από τη Ζαγορά του Πηλίου.

Η Ιερά Μονή Παναγίας Λαμπηδόνας είναι ένα ιστορικό Μοναστήρι του Ανατολικού Πηλίου, καθώς αποτελεί τη δεύτερη παλαιότερη εν ενεργεία μονή στο Πήλιο. Το Μοναστήρι απέχει 3 χλμ. από την κοινότητα Λαμπινούς και 12 χλμ. από την Τσαγκαράδα. Βρίσκεται πλησίον ενός μικρού κόλπου, ο οποίος αποτελούσε κατά το παρελθόν τον ταρσανά της Μονής, και περιβάλλεται από σπάνιας ομορφιάς φυσικό περιβάλλον, κατάφυτο από συκιές, δάφνες, μυρτιές, κουμαριές, άγριες ροδιές και ελιές.

Ο προσκυνητής έχει τη δυνατότητα να διακρίνει απέναντι το Άγιον Όρος και τον Άθωνα, όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, γεγονός, που ενισχύει τόσο την αδελφότητα όσο και στους προσκυνητές.

Σύμφωνα με την παράδοση, η Μονή κτίστηκε από έναν κουρσάρο, του οποίου το πλοίο κινδύνευε να βυθιστεί κατά τη διάρκεια μιας θαλασσοταραχής. Όλοι στο πλήρωμα ήταν Τούρκοι και μόνο ένας Έλληνας ήταν σε αυτό. Ο καπετάνιος ζήτησε από τον Έλληνα να παρακαλέσει την Παναγία να τους βοηθήσει, υποσχόμενος, ότι εκεί που θα πέσει η μπάλα του κανονιού του, θα χτίσει μια εκκλησία προς τιμήν Της. Η πολυεύσπλαχνος Μητέρα εισάκουσε το αίτημα του κουρσάρου, και στο σημείο που έπεσε το βλήμα, ξεπήδησε μια θεϊκή λάμψη (λαμπηδόνα), η οποία υπέδειξε έναν όρμο ασφαλή και έσωσε το πλοίο. Ένα τμήμα της μπάλας αυτής σώζεται μέχρι σήμερα στο Ιερό της Μονής. Η Μονή ονομάστηκε Λαμπηδόνα και έτσι πήρε την ονομασία του το κοντινό χωριό της Λαμπινούς.

Το διασωθέν κτιριακό συγκρότημα περιλαμβάνει τον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, με το παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων δεξιά του καθολικού, τις δυτικές και ανατολικές ανακαινισμένες πτέρυγες με διώροφα κτίσματα με ξύλινο προστώο. Το καθολικό της Μονής είναι μονόκλιτη βασιλική, με χαμηλό τρούλλο-ασπίδα. Τη δυτική και νότια πλευρά του Ναού περιβάλλει, η τυπική για τους Ναούς του Πηλίου, ξυλόστεγη στοά. Σύμφωνα με εντοιχισμένες επιγραφές και προσωπογραφίες του κτήτορα στα χρωματιστά λιθανάγλυφα (έργα του γλύπτη Μίλιου Ζηπανιώτη), που σώζονται στα υπέρθυρα της δυτικής και νότιας εισόδου στο Ναό, ο Ναός ανηγέρθη το 1799 από τον Δήμο Ζηπανιώτη, επί Ιγνατίου και Δανιήλ Ιερομονάχων, με χορηγία του Στέργιου Μπασδέκη (αρματωλός οπλαρχηγός καταγόμενος από τη Ζαγορά του Πηλίου).

Σε κρήνη που βρίσκεται στην αυλή, σώζεται επιγραφή με το έτος 1780, γεγονός που αποτελεί ένδειξη παλαιότερων κτισμάτων. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Ναού.

Το Μοναστήρι πανηγυρίζει στις 23 Αυγούστου, στην Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ενώ υπάρχει και μια δεύτερη πανήγυρη της Ζωοδόχου Πηγής, διότι την ημέρα εκείνη η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε θαυματουργικά.