Ο Γεώργιος Τουρτούρης γεννήθηκε μεταξύ 1747 και 1750 στους Καλαρρύτες της Ηπείρου.

Ο πατέρας του Δημήτριος Τουρτούρης ήταν έμπορος και οι δραστηριότητές του επικεντρώνονταν στο Λιβόρνο της Ιταλίας και στη Βεσσαραβία.

Ο ίδιος ο Γεώργιος ασχολείται με το εμπόριο. 

Με βάση των επιχειρήσεών του τα Ιωάννινα, εξάγει ασημικά από τους Καλαρρύτες, δέρματα και μάλλινα βλάχικα υφάσματα. Εισάγει από την Ιταλία βιοτεχνικά είδη τα οποία έχουν ζήτηση στην Ήπειρο. 

Στην Βενετία συστήνει μαζί με τον αδελφό του Κωνσταντίνο εμπορικό οίκο με την επωνυμία  «Αφοί Τουρτούροι».

Σημαντικός παράγοντας πλουτισμού του είναι και η σχέση που αναπτύσσει με τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων ως υπενοικιαστής τελωνειακών φόρων γύρω στα 1817 στην περιοχή της Τζαμουργιάς.

Η σχέση του με τον Πασά των Ιωαννίνων γίνεται τόσο στενή ώστε διορίζεται επίσημος αντιπρόσωπός του στις συνομιλίες του Αλή με τους Βρετανούς της Μάλτας προκειμένου να εξασφαλίσουν βοήθεια κατά της Αυλώνας.

Παράλληλα ασχολείται και με την έκδοση, εμπορία και διακίνηση του βιβλίου στις αγορές των Ιωαννίνων και της Κέρκυρας.

Η εμπορική εταιρεία που διατηρεί στη Βενετία χρηματοδοτεί τυπογραφεία για την έκδοση βιβλίων, όπως το «Βιβλίον καλούμενον Έλεγχος κατά αθέων και ασεβών περιέχον λόγους κεφαλαιώδεις Προκοπίου Πελοποννήσιου 1792» ή η «Νέα Παιδαγωγεία». Ο Τουρτούρης μυήθηκε -άγνωστο πότε ακριβώς- στη Φιλική Εταιρεία όταν ήταν για εμπορικές υποθέσεις του στη Βενετία.

Τον Ιούλιο του 1821 ξεσπά επανάσταση στους Καλαρρύτες -υποκινημένη από τον ίδιο τον Τουρτούρη- και στο Συρράκο, αλλά αποτυγχάνει. Αναγκάζεται να φύγει για την Ζάκυνθο όπου συνεχίζει να ασχολείται με το εμπόριο. Από εκεί αλληλογραφεί με διάφορα πρόσωπα: Ιωάννη Κωλέττη, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, Ιωάννη Θεοτόκη, Δημήτριο Παπαγιαννόπουλο, Ιγνάτιο Ουγγροβλαχίας.

Ο Τουρτούρης πληροφορεί περί διαφόρων συμβάντων, προτρέπει, επικρίνει πολιτικές και στρατιωτικές αποφάσεις, προτρέπει για ομοψυχία, προβάλει στις επιστολές του την αναγκαιότητα ερχομού στην Ελλάδα του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Κυβερνήτη, και από το 1827 μέχρι το 1831, τον διορίζει πρόεδρο κριτηρίου (Δικαστηρίου).