Προτομή Ανδρέα Λεντάκη 

Απέναντι από το Μνημείο Ηρώων 

Ο Ανδρέας Λεντάκης γεννήθηκε το 1935 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας έχοντας οικογενειακές καταβολές από την Κάρπαθο. 

Μετά την αποφοίτησή του από το Ελληνικό εξατάξιο Γυμνάσιο της Αντίς Αμπέμπα ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ως υπότροφος της Ελληνικής Κοινότητας Αιθιοπίας.

Στη διάρκεια των σπουδών του διακρίθηκε ως ηγετική μορφή στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος.

Μιλούσε άπταιστα, εκτός της ελληνικής, την αγγλική, την γαλλική, την ισπανική, την ιταλική και την αιθιοπική γλώσσα (γλώσσα αμχάρα) και ήταν βαθύς γνώστης της αρχαιοελληνικής και της λατινικής γραμματείας. 

Ο Ανδρέας Λεντάκης με την εγκατάστασή του στην Αθήνα δραστηριοποιήθηκε στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς. 

Υπήρξε ηγετικό στέλεχος των φοιτητικών κινημάτων των

δεκαετιών του ’50 και του ’60 και του «1-1-4».

Η πολιτική του δραστηριότητα ξεκίνησε με την ένταξή του στους αγώνες για το Κυπριακό, και την παράλληλη ένταξη και δράση του στην παράνομη οργάνωση της ΕΠΟΝ (1955-1958). 

Το 1958, που αυτοδιαλύθηκε η ΕΠΟΝ εντάχθηκε στη Νεολαία της ΕΔΑ, της οποίας διετέλεσε ηγετικό στέλεχος.

Ο Ανδρέας Λεντάκης ήταν ανάμεσα στα Ιδρυτικά Μέλη της Κίνησης Λαμπράκη αρχικά και στη συνέχεια της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), της οποίας διετέλεσε ηγετικό στέλεχος μέχρι το 1967. 

Τον Φεβρουάριο του 1966 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και έγινε ο πρώτος φοιτητής πολιτικός κρατούμενος, που εκτοπίστηκε από την κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου με το πρόσχημα ότι είναι «άπατρις» στην Άνδρο και την Μήλο. Ταυτόχρονα του αφαίρεσαν το laissez passer, επειδή ετοιμαζόταν να φύγει για νέο κύκλο σπουδών στο Παρίσι. Απολύθηκε στις αρχές του 1967. 

Γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η αντιστασιακή δράση του Ανδρέα Λεντάκη κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών εξαιτίας της έντονης και θαρραλέας πολιτικής δραστηριότητας που ανέπτυξε από την πρώτη στιγμή στο Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) ενάντια στην δικτατορία μέχρι την σύλληψή του τον Οκτώβριο του 1967, η οποία του στοίχισε 4 χρόνια φυλακής και εξορίας. 

Ο Ανδρέας Λεντάκης στην μεταπολίτευση υπήρξε Ιδρυτικό Μέλος της νέας ΕΔΑ, τη διακήρυξη της οποίας συνέταξε και διατέλεσε Πρόεδρος του κόμματος από το έτος 1987 έως το 1993. 

Το έτος 1978 εκλέχτηκε Δήμαρχος Υμηττού. Στη θέση αυτή επανεκλέχτηκε άλλες δύο φορές (1982 και 1986). 

Από τους πρωτοπόρους εισήγαγε στην τοπική αυτοδιοίκηση την διάσταση της κοινωνικής πολιτικής και της πολιτιστικής δημιουργίας με τρόπο που εδραιώθηκε ως ο εμπνευστής και θεμελιωτής σε πανελλήνια βάση καινοτόμων θεσμών και πρωτοβουλιών όπως: 

• Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ).

• Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

• Θέατρο Βράχων Υμηττού-Βύρωνα, το οποίο κατασκεύασε το 1986 συνεργαζόμενος με τον Δήμο Βύρωνα. Το Θέατρο μετονομάστηκε αργότερα σε Θέατρο Βράχων "Μελίνα Μερκούρη".

• Πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι", από το 1986.

• Δωρεάν θαλάσσια μπάνια για τους δημότες.

• Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη απόρων δημοτών.

• 22 Υποτροφίες εσωτερικού και εξωτερικού ετησίως σε φοιτητές Έλληνες και Ελληνοκύπριους.

• Δανειστική Βιβλιοθήκη.

• Λαογραφικό Μουσείο για τις χαμένες πατρίδες.

• Μουσείο «Κάστρο του Υμηττού».

• Δύο δημοτικά πάρκα «Άρη Αλεξάνδρου» και «Πέτρου & Παύλου».

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η πολιτική δραστηριότητα του Ανδρέα Λεντάκη εισέρχεται σε νέα φάση. Mέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, αναδείχθηκε βουλευτής του στις εκλογές του Ιουνίου του 1989, του Νοεμβρίου του 1989 και του Απριλίου του 1990. 

Τον Ιούλιο του 1993 παραιτήθηκε από βουλευτής και από Πρόεδρος της ΕΔΑ και προσχώρησε στο νεοσύστατο τότε κόμμα της Πολιτικής Άνοιξης. Εκλέχτηκε βουλευτής του κόμματος, πρώτος μάλιστα σε σταυρούς, τον Οκτώβριο του 1993 και ήταν κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος. 

Το 1989 πρότεινε με δημοκρατική συνείδηση και τόλμη την αποφυλάκιση των απριλιανών για λόγους ανθρωπιστικούς και πολιτικούς, παρότι ο ίδιος είχε υποστεί μαρτύρια στη διάρκεια της δικτατορίας. Την ίδια πρόταση επανέλαβε στην Βουλή το 1996. 

Απεβίωσε στις 20/03/1997 από ανακοπή καρδιάς.